Willem van der Lee en zijn gezin woonde in Bennebroek toen in mei 1940 in Nederland de tweede wereldoorlog uitbrak. Het is het begin van een periode waarin zijn Willem zijn inwonende vader Leendert van der Lee overleed; hij zich zorgen maakte om te werk gesteld te worden; hij stiekem iets moet begraven in de tuin en zijn auto moest verstoppen.
Verstoppen
In de oorlog werd van eenieder verwacht al het koper in te leveren bij de Duitsers. Veel mensen verborgen het koper om te voorkomen dat het in Duitse handen zou komen. Ook Willem verzamelde al het koper wat ze in huis hadden, waaronder een kleine vijzel en een kroonluchter. Alles werd zorgvuldig ingepakt en begraven in de achtertuin. Het koper in de tuin blijft gedurende de oorlog onopgemerkt en werd na de oorlog weer opgegraven.
De vijzel die werd begraven was een verlovingscadeau van Willem aan Maria Klazina van der Weide. De kroonluchter kregen ze cadeau bij hun huwelijk in 1930. Op de lijst van ontvangen geschenken staat dat de kroonluchter door ¨Kantoor¨ werd gegeven. Het verhaal gaat de kaarsen in de kroonluchter uitsluitend op oudejaarsavond aangestoken werden.
Willem was al voor de oorlog werkzaam als arrangeur bij kwekerij firma A. Koper in Bennebroek. Hij was in het trotse bezit van een auto van het Duitse automerk DKW. Om te voorkomen dat de Duitsers de auto zouden vorderen werd de auto goed verstopt in een kas achter een stapel strobalen bij de kweker. Helaas werd de auto toch ontdekt en werd de auto van Willem alsnog gevorderd.
In die zelfde kas werd ook groenten aardappels geteeld een in het geheim ook tabak. De tabak hing hij op zolder te drogen en werd deels gebruikt als ruilmiddel voor olie of graan. Goede handelswaar, behalve de keer dat het tabak klaar lag en dat de kat het blijkbaar een prettige plek vond om te plassen.
Willem moest ook zichzelf af en toe verstoppen voor de Duitsers. Achter de kachel was een kleine nis waar hij kon verstoppen. Als het nodig was om langer onder te duiken kon hij bij de achterburen onder het dak in een ruimte verstoppen. Het kwam voor dat hij daar soms enkele dagen moest blijven. Dit alles om te voorkomen dat hij opgepakt zou kunnen worden om al dan niet in Duitsland te werk gesteld te worden
Vervalsen
In 1941 kreeg iedere Nederlander een persoonsbewijs. Iedereen was verplicht om dit document in het openbaar bij zich te dragen. Op het vervalste uittreksel uit het bevolkingsregister is Willem zes jaar ouder dan in werkelijkheid het geval was. Zijn geboorte jaar was aangepast van 1906 naar 1900.
Onduidelijk is het of hij dit uittreksel op zak had ter vervanging van het persoonsbewijs. Of dat hij op basis van dit uittreksel aan een vals persoonsbewijs komen.
Sowieso zal het lastig zijn geweest, want zijn bonnenkaart stond nog altijd zij echte geboortedatum.
Ingekwartierd
Een van de kamers in het huis aan de Kennemerbeekweg 35 in Bennebroek werd ook verhuurt. Op een de achterkant van een trouwfoto van T. v.d. Ploeg (uit de provincie Groningen) is te lezen dat hij in 1939 – 1940 was ingekwartierd. Met v.d. Ploeg is na zijn vertrek nog lang contact onderhouden. Later werd er een Duitser ingekwartierd, de heer Brinkhof. Hij was een zeer gelovig man. Hij had de opvallende gewoonte om de vellen van de melk en eierschillen op te eten. De Brinkhof schonk Maria Klazina een witbrood. Een ongekende luxe in de hogerwinter, wat ook nog eens goed uitkwam voor de zwangere Maria Klazina. Ook is er nog een zeer fanatieke Duitser ingekwartierd geweest.
Konijnenhok en een appelboom
In de tuin waar ook het koper begraven lag liepen vaak Duitsers die ingekwartierd waren in een van de woningen achter de tuin, het was nu eenmaal de kortste route. In de tuin stond een konijnenhok met een konijn en een appelboom. Willem had de Duisters duidelijk gemaakt dat ze van het konijn af moesten blijven, anders zou het zeker rapporteren. Als er ook maar een appel van de boom verdween zou het dat doorgeven aan hun superieuren. Er werd nooit een appel gestolen en het konijn bleef gespaard tot de hongerwinter.
In de hogerwinter kwam het konijn dan toch aan zijn einde. Een buurman wilde het konijn wel slachten in ruil voor rundvlees, want je eigen konijn opeten was toch wel erg moeilijk. De dagen er na was er inderdaad vlees te eten, maar of het daadwerkelijk rundvlees was werd alom betwijfeld.
Opmerking: Gegevens in dit artikel zijn gebaseerd op verhalen die binnen de familie Van der Lee werden verteld en zo werden overgedragen. De individuele herinneringen zijn zoveel mogelijk gecontroleerd op juistheid en enkel verwerkt in dit artikel als het zeer aannemelijk is dat deze mondeling overgedragen geschiedenis correct is.